"მასტერშეფში" სიმკაცრე ფილტრია: მინდა, ჩემზე ძლიერი სულისკვეთების ადამიანი აღმოვაჩინო" - 28 წლის შეფი, რომელიც მომავალ კულინარებს ზრდის - Gemrielia.ge

"მასტერშეფში" სიმკაცრე ფილტრია: მინდა, ჩემზე ძლიერი სულისკვეთების ადამიანი აღმოვაჩინო" - 28 წლის შეფი, რომელიც მომავალ კულინარებს ზრდის

 

ლუკა ნა­ჭყე­ბია მა­გა­ლი­თია იმი­სა, თუ რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, საქ­მის სიყ­ვა­რულ­მა და თავ­და­უ­ზო­გავ­მა შრო­მამ სა­სურ­ველ შე­დე­გამ­დე მი­გიყ­ვა­ნოს. ის ბავ­შვო­ბა­ში­ვე მიხ­ვდა, რომ სურ­სა­თის ტექ­ნო­ლო­გია და კუ­ლი­ნა­რია სწო­რედ მისი სფე­რო იყო, მი­უ­ხე­და­ვად მწი­რი ლი­ტე­რა­ტუ­რი­სა, მო­ა­ხერ­ხა და თა­ვის პრო­ფე­სი­ა­ში ერთ-ერთი სა­უ­კე­თე­სო გახ­და.

 

28 წლის ლუკა ნა­ჭყე­ბია, რო­მე­ლიც ამ­ჟა­მად მსოფ­ლი­ო­ში ცნო­ბი­ლი და ყვე­ლა­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლი ტე­ლე­შო­უს ქარ­თუ­ლი ანა­ლო­გის, „მას­ტერ­შე­ფის“ ჟი­უ­რის წევ­რია, სა­რეს­ტორ­ნო სფე­რო­ში 2013 წლი­დან ჩა­ე­ბა, მა­ნამ­დე კი სურ­სა­თის ინ­დუსტრი­ა­ში მუ­შა­ობ­და.

 

ლუ­კას კონ­სულ­ტა­ცი­ით 25-ზე მეტი კვე­ბის ობი­ექ­ტი ამუ­შავ­და. 2014 წლი­დან კი გა­მოც­დი­ლე­ბას სურ­სა­თის უვ­ნებ­ლო­ბი­თა და გას­ტრო­ნო­მი­ით და­ინ­ტე­რე­სე­ბულ სტუ­დენ­ტებს უზი­ა­რებს და აგ­რა­რულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­სა და კუ­ლი­ნა­რი­ის აკა­დე­მი­ა­ში ას­წავ­ლის. გარ­და ამი­სა, სა­ერ­თა­შო­რი­სო მას­შტა­ბი­თაც ატა­რებს ლექ­ცი­ებს და რამ­დე­ნი­მე წიგ­ნის თა­ნა­ავ­ტო­რო­ბაც მო­ას­წრო.

 

 "მას­ტერ­შე­ფის" ერთ-ერთ ყვე­ლა­ზე მკაცრ და კრი­ტი­კულ ჟი­უ­რის წევ­რს ლუკა ნა­ჭყე­ბი­ას უფრო ახ­ლოს გა­გაც­ნობთ:

 

- რა­ტომ და­ინ­ტე­რეს­დით კუ­ლი­ნა­რი­ით და ასე­ვე, რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეთ, პრო­ფე­სი­ად სურ­სა­თის ტექ­ნო­ლო­გია აგერ­ჩი­ათ?

 

- ბავ­შვო­ბი­დან მი­ტა­ცებ­და კუ­ლი­ნა­რია, ამ სფე­როს სახ­ლშიც ენ­თუ­ზი­აზ­მით ვეც­ნო­ბო­დი. მო­წო­დე­ბით, გას­ტრო­ინ­დუსტრი­ის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ვარ. ბავ­შვო­ბა­ში ყო­ველ­თვის მი­ზი­დავ­და ემ­პი­რი­უ­ლი საგ­ნე­ბი, მიყ­ვარ­და და მა­ინ­ტე­რე­სებ­და ფი­ზი­კა და ბი­ო­ლო­გია, თუმ­ცა ფი­ზი­კო­სო­ბა არას­დროს მდო­მე­ბია, ყო­ველ­თვის მინ­დო­და, ჩემი პრო­ფე­სია სახ­ვი­თი რომ ყო­ფი­ლი­ყო, ად­ვი­ლად გა­მო­სა­ჩე­ნი, თან რა თქმა უნდა, ჭამა მიყ­ვარ­და, მე­ტყო­ბა კი­დეც.

 

ამი­ტომ ერთ დღეს მივ­ხვდი, რომ გას­ტრო­ნო­მია-კუ­ლი­ნა­რია, კვე­ბის ტექ­ნო­ლო­გია არის ის, რაც სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს, ამი­ტომ გავ­ხდი სურ­სა­თის ტექ­ნო­ლო­გი, შემ­დეგ კი შეფ-მზა­რე­უ­ლი.

 

ამ პრო­ფე­სი­ის შეს­წავ­ლა­ში დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის აგ­რა­რულ უნი­ვერ­სი­ტეტს. მის­მა გა­რე­მომ სა­შუ­ა­ლე­ბა მომ­ცა, პრო­ფე­სი­ას და­ვუფ­ლე­ბო­დი, ლა­ბო­რა­ტო­რი­ებ­ში მე­მუ­შა­ვა, პრაქ­ტი­კუ­ლად მე­მე­ცა­დი­ნა. რა თქმა უნდა, კურ­სე­ბი უცხო­ეთ­სა და ბევრ სხვა ქვე­ყა­ნა­შიც გა­მივ­ლია, იტა­ლი­ა­შიც ვის­წავ­ლე, გერ­მა­ნი­ა­შიც, რად­გან შეფ-მზა­რე­უ­ლი­სა და სურ­სა­თის ტექ­ნო­ლო­გის პრო­ფე­სი­ის სინ­თე­ზი მა­ინც ახა­ლია, ახლა ვი­თარ­დე­ბა, ამი­ტომ მსოფ­ლი­ო­ში ბევ­რი ად­გი­ლი არ არის, სა­დაც მას ყუ­რა­დღე­ბა ეთ­მო­ბა.

დიდ­წი­ლად, თვით­ნას­წავ­ლი ვარ, მაგ­რამ ამის­თვის გა­რე­მო­ე­ბე­ბი აგ­რა­რულ­მა უნი­ვერ­სი­ტეტ­მა შე­მიქ­მნა, მათ შო­რის, კუ­ლი­ნა­რი­ის აკა­დე­მი­ა­მაც.

 

 

სურ­სა­თის ტექ­ნო­ლო­გის პრო­ფე­სია ნელ-ნელა პო­პუ­ლა­რუ­ლი ხდე­ბა, უფრო და უფრო მეტი ახალ­გაზ­რდა ინ­ტე­რეს­დე­ბა და მეც მი­ხა­რია, რად­გან შე­მიძ­ლია, ის ცოდ­ნა, რაც მე წვა­ლე­ბით მო­ვი­პო­ვე, ახალ თა­ო­ბებს გა­ვუ­მარ­ტი­ვო, მისი რო­მან­ტი­კა და­ვა­ნა­ხო და ა.შ

სა­ქარ­თვე­ლო­ში ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ძა­ლი­ან ბევ­რი ძლი­ე­რი სპე­ცი­ა­ლის­ტი გვყავს, მაგ­რამ ტექ­ნო­ლო­გი­ებ­სა და კუ­ლი­ნა­რი­ას მკა­ფი­ოდ არა­ვინ აერ­თი­ა­ნებს, ამი­ტომ სხვა­დას­ხვა მი­მარ­თუ­ლე­ბის სპე­ცი­ა­ლის­ტის­გან ცალ-ცალ­კე ვი­ღებ­დი მაქ­სი­მუმს.

თავ­და­პირ­ვე­ლად, ბავ­შვო­ბა­ში, პრო­ფე­სი­ას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, რა თქმა უნდა, ეჭ­ვე­ბი მქონ­და, მაგ­რამ ახლა სურ­სა­თის ტექ­ნო­ლო­გი­ებს არა­ფე­რი არ მირ­ჩევ­ნია, რად­გან მგო­ნია, რომ მუდ­მი­ვია და კა­ცობ­რი­ო­ბის­თვის, პრი­მი­ტი­უ­ლად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი.

სა­ქარ­თვე­ლო­ში არის ძა­ლი­ან ბევ­რი შეფ-მზა­რე­უ­ლი, რომ­ლე­ბიც კრე­ა­ტი­უ­ლე­ბიც არი­ან, ქმნი­ან ახალ გე­მო­ებს, მაგ­რამ მე­ო­რე მხა­რეს დგას ის, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი იყოს გა­მარ­თუ­ლი, მა­ღალ დო­ნე­ზე და ევ­რო­პუ­ლი სტან­დარ­ტე­ბით. ეს ყვე­ლა­ფე­რი უნდა იყოს ორ­გა­ნი­ზე­ბუ­ლი, ტექ­ნი­კუ­რად შე­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი და ტექ­ნო­ლო­გია უნდა მიჰ­ყვე­ბო­დეს თა­ნა­მედ­რო­ვე ტენ­დენ­ცი­ებს. სტუ­დენ­ტე­ბის დიდი ნა­წი­ლი ხე­დავს, რომ რე­ა­ლუ­რად, გა­სა­ქა­ნი ამ პრო­ფე­სი­ა­ში არის, ნიშა თა­ვი­სუ­ფა­ლია და თუ მო­ინ­დო­მე და ენერ­გია და­ხარ­ჯე, რა­ღა­ცას მი­აღ­წევ.

 

- რო­გორ და­ი­წყო თქვე­ნი, რო­გორც ლექ­ტო­რის კა­რი­ე­რა?

 

- ყო­ველ­თვის პრაქ­ტი­კო­სი ვი­ყა­ვი, „ცხვი­რი მქონ­და ჩა­ყო­ფი­ლი საქ­მე­ში“ და სხვა­ნა­ი­რად არ შე­მეძ­ლო. უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბი­სას, საკ­მა­ოდ დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა და­ვაგ­რო­ვე, რო­მე­ლიც უმაღ­ლეს სას­წავ­ლე­ბელ­ში რესტრუქ­ტუ­რი­ზა­ცი­ის პრო­ცესს და­ემ­თხვა, შე­სა­ბა­მი­სად, ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ამ შიგ­ნით და­ი­წყო პრაქ­ტი­კო­სე­ბის ძებ­ნა.

 

იმის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით, რომ ემ­პი­რი­უ­ლი ცოდ­ნაც მქონ­და, პრო­ფე­სი­ით და გა­ნათ­ლე­ბით ტექ­ნო­ლო­გი ვი­ყა­ვი, თან რე­ა­ლუ­რი და პრაქ­ტი­კუ­ლი შე­ხე­ბა მქონ­და სურ­სა­თის ბიზ­ნეს­თან, კარ­გი კან­დი­და­ტი აღ­მოვ­ჩნდი და მე­ო­თხე წე­ლია, რაც აგ­რა­რულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვას­წავ­ლი.

 

- გან­ვლილ წლებ­ში გარ­და, ლექ­ტო­რის საქ­მი­ა­ნო­ბი­სა, რა გა­მოც­დი­ლე­ბა და­აგ­რო­ვეთ?

 

- რა თქმა უნდა, იმის თქმა არ შე­იძ­ლე­ბა, რომ ვინ­მეს ჩემ­ზე ნაკ­ლე­ბი გა­მოც­დი­ლე­ბა აქვს. არი­ან შეფ-მზა­რე­უ­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც 10-12 წე­ლია, ამ პრო­ფე­სი­ას ემ­სა­ხუ­რე­ბი­ან და ძა­ლი­ან გა­მოც­დი­ლე­ბი არი­ან. თუმ­ცა არის ბევ­რი, რო­დე­საც სა­მუ­შაო დროს მორ­ჩე­ბა, სახ­ლში მი­დის და იძი­ნებს. მე მივ­დი­ვარ სახ­ლში და წიგ­ნებს ვუჯ­დე­ბი ხოლ­მე, რად­გან ჩემ­თვის ცოდ­ნა და ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი კა­პი­ტა­ლი ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ასე­თი ახალ თა­ო­ბა­ში ბევ­რია და ბევრ კუ­ლი­ნარ­სა და ტექ­ნო­ლოგს ასე­თი მიდ­გო­მა აქვს.

 

ჩემი გა­მოც­დი­ლე­ბის მი­ღე­ბა 2013 წლი­დან და­ი­წყო. რა თქმა უნდა, თა­ვი­დან ბევ­რი შეც­დო­მა და ჩა­ვარ­დნა იყო, ძა­ლი­ან ბევ­რი რამ სწო­რედ ფე­ხის და­ცუ­რე­ბი­თა და ცხვი­რის გა­ტეხ­ვით ვის­წავ­ლე. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ბუ­ნებ­რი­ვი პრო­ცე­სია.

 

პირ­ვე­ლი იყო კვე­ბის ობი­ექ­ტე­ბის­თვის ნუტ­რი­ცი­უ­ლი რუ­კე­ბის შედ­გე­ნა, კალ­კუ­ლა­ცი­ე­ბის გას­წო­რე­ბა და ა.შ. ამის შემ­დეგ ყვე­ლა­ფე­რი ტექ­ნი­კუ­რი მო­ნა­ხა­ზე­ბის, სა­ინ­ჟინ­რო ნა­ხა­ზე­ბი­სა და რეს­ტორ­ნე­ბის შე­მუ­შა­ვე­ბა­ში გა­და­ვი­და. პრო­ექტს რომ ვი­ღებ­დი და გან­ვი­თა­რე­ბას ვი­წყებ­დი, მე თვი­თონ ვარ­ჩევ­დი ყვე­ლა ნა­ხაზს, ყვე­ლა და­ნად­გარს, ვა­კე­თებ­დი ტექ­ნო­ლო­გი­ურ რუ­კას, ენერ­გო­ხარ­ჯის გათ­ვლას, რომ სამ­ზა­რე­უ­ლოს დი­ზა­ი­ნი მაქ­სი­მა­ლუ­რად ეკო­ნო­მი­უ­რი ყო­ფი­ლი­ყო და ია­ფად და ეფექ­ტუ­რად გა­მო­სუ­ლი­ყო, ხა­რის­ხის და­კარ­გვის გა­რე­შე.

 

ჩემს პრო­ექ­ტებ­ზე ლა­პა­რა­კი არ მიყ­ვარს, თუმ­ცა არის რამ­დე­ნი­მე რეს­ტო­რა­ნი, რო­მელ­საც ჩემი მუ­შა­ო­ბის ნი­უ­ან­სე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე ძა­ლი­ან ვა­ფა­სებ. ავა­წყობ ხოლ­მე რეს­ტო­რანს და შემ­დეგ, რო­გორც წესი, მოვ­დი­ვარ. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მა­გა­ლი­თად, რეს­ტო­რა­ნი „ზალა“, რო­მე­ლიც ჩემი პრო­ექ­ტი იყო, ჩემს გუნდთან ერ­თად ვი­მუ­შა­ვე.

 

თუ პრო­ექტს ემო­ცი­უ­რი ღი­რე­ბუ­ლე­ბა აქვს, ვცდი­ლობთ, ჩა­ვე­რი­ოთ ხოლ­მე. ახლა მა­გა­ლი­თად, ასე­თი პრო­ექ­ტია გვაქვს აღე­ბუ­ლი - გიუანის მეღ­ვი­ნე­ო­ბა/შატო“, რომ­ლის ფარ­გლებ­შიც ვა­კე­თებთ გას­ტრო­ნო­მი­ულ სივ­რცეს, სა­დაც ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქარ­თუ­ლი კერ­ძე­ბი და კო­ლა­ბო­რა­ცი­უ­ლი მე­ნიუ იქ­ნე­ბა.

 

პრო­ექ­ტებ­ზე ლა­პა­რა­კი იმი­ტომ არ მიყ­ვარს, რომ კარგ პრო­ექტს არას­დროს არ აკე­თებს ერთი ადა­მი­ა­ნი, რად­გან გუნ­დის გა­რე­შე არა­ფე­რი არ ხდე­ბა. ამის შემ­დეგ ერთი ინ­დი­ვი­დი რომ გა­მოჩ­ნდე­ბა და იტყვი, რომ ეს მე გა­ვა­კე­თე და მე ავა­წყე, უსა­მარ­თლოა მისი გუნ­დის სხვა წევ­რე­ბის­თვის. რა სას­წა­უ­ლი უნა­რე­ბიც არ უნდა გქონ­დეს, თუ ასე­თი­ვე უნა­რი­ა­ნი კომ­პე­ტენ­ტუ­რი გუნ­დი არ გყავს, რეს­ტო­რა­ნი არ აი­წყო­ბა. სა­რეს­ტორ­ნო მუ­შა­ო­ბა არის გუნ­დუ­რი მუ­შა­ო­ბა და პი­როვ­ნე­ბის კულ­ტის შექ­მნა მაგ დროს არას­წო­რად მი­მაჩ­ნია.

 

- საკ­მა­ოდ მომ­თხოვ­ნის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ტო­ვებთ „მას­ტერ­შეფ­ში“. რე­ა­ლუ­რად, თქვენს სტუ­დენ­ტებ­თა­ნაც ასე­თი მკაც­რი ხართ?

 

- კუ­ლი­ნა­რი­ის ინ­დუსტრი­ას ერთი პრობ­ლე­მა აქვს: იმის გამო, რომ ტელე და შო­უ­ბიზ­ნეს­მა გლა­მუ­რუ­ლად აქ­ცია, ხალ­ხს ინ­დუსტრი­ა­ზე უკვე პო­ზი­ტი­უ­რი წარ­მოდ­გე­ნა უჩ­ნდე­ბა. კი, ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა, ძა­ლი­ან ბევ­რს გაძ­ლევს, ძა­ლი­ან იზ­რდე­ბი, მაგ­რამ რე­ა­ლუ­რად, ძა­ლი­ან რთუ­ლი სა­მუ­შაო გა­რე­მოა - დამ­წვრო­ბე­ბი, ტკი­ვი­ლი, ხე­ლის გაჭ­რა, სტრე­სი, უძი­ლო ღა­მე­ე­ბი, 24-სა­ა­თი­ა­ნი სა­მუ­შაო დღე­ე­ბი. ბევ­რი ამას ვერ ხვდე­ბა და პირ­ვე­ლი ტკი­ვი­ლი, რა­საც შეფი გა­ნიც­დის ხოლ­მე, არის კრი­ტი­კა.

 

და­მი­ჯე­რეთ, თუნ­დაც იმ შეფ-მზა­რე­უ­ლებს, რომ­ლე­ბიც ჟი­უ­რი­ში ვსხედ­ვართ, ბევ­რი კრი­ტი­კა გაგ­ვივ­ლია. პირ­ვე­ლი არის ის, რომ ამან არ უნდა გაგ­ტე­ხოს, რად­გან თუ გაგ­ტე­ხა, ამ ინ­დუსტრი­ა­ში ვე­ღარ გა­ჩერ­დე­ბი. ამი­ტომ „მას­ტერ­შეფ­ში“ ეს სიმ­კაც­რე ერ­თგვა­რი ფილტრია, რად­გან მე მინ­და, ადა­მი­ა­ნი ჩემ­ზე ძლი­ე­რი სუ­ლის­კვე­თე­ბით აღ­მო­ვა­ჩი­ნო.

 

რო­დე­საც სა­მუ­შაო გა­რე­მო­ში ვინ­მეს ავირ­ჩევ ჩემს თა­ნამ­შრომ­ლად, ის უკვე ჩემი ოჯა­ხის წევ­რი ხდე­ბა, რად­გან შეფი ოჯახ­ზე მეტ დროს სამ­სა­ხურ­ში ატა­რებს, ამი­ტომ აქ ძა­ლი­ან დიდი პა­ტი­ვის­ცე­მაა. აქამ­დე უნდა მიხ­ვი­დე.

 

ხალ­ხი 30-40 წელი ცდი­ლობს, რა­ღა­ცას მი­აღ­წი­ოს და ვერ აღ­წევს. „მას­ტერ­შეფ­ში“ რომ მო­დი­ხარ, გეძ­ლე­ვა შან­სი, უცებ და­ა­ნა­ხო თავი ვი­ღა­ცას, ამი­ტომ თუ პა­ტი­ვი არ ეცი ამ შანსს, უხე­შად რომ ვთქვათ, მე­წყი­ნე­ბა და გავ­ბრაზ­დე­ბი!

 

„მას­ტერ­შე­ფის“ ქარ­თულ და ამე­რი­კულ ვა­რი­ანტს თუ გან­ვი­ხი­ლავთ, იქ პი­რა­დი შე­უ­რა­ცხყო­ფი­თა და დამ­ცი­რე­ბით და­წყე­ბუ­ლი, ყვე­ლა­ფე­რი ხდე­ბა. რა თქმა უნდა, სა­ქარ­თვე­ლოა, ახლა ვი­წყებთ პრო­ექტს და ამი­ტომ შე­და­რე­ბით რბი­ლე­ბი ვიქ­ნე­ბით. რა თქმა უნდა, არ უნდა იყოს ფა­ვო­რი­ტიზ­მი, ამი­ტომ ყვე­ლას­თან ერ­თნა­ი­რად ნე­გა­ტი­უ­რე­ბი და სა­მარ­თლი­ა­ნე­ბი ვართ.