„ჩვენში დიდწილად მწვადი და ხინკალი იციან, არადა, ქართველებს ბევრი მივიწყებული კერძი გვაქვს“ - თუში ბიჭი, რომელსაც კულინარია, ცხენით ჯირითი და ხელსაქმე იტაცებს - Gemrielia.ge

"კუ­ლი­ნა­რი­ა­ში ვმუ­შა­ობ, არ ვჩერ­დე­ბი, ვსწავ­ლობ, ვკი­თხუ­ლობ, თვით­გან­ვი­თა­რე­ბას ვცდი­ლობ, გას­ტრო­ნო­მი­ა­ში სა­ინ­ტე­რე­სო ვი­დე­ო­ებს ვუ­ყუ­რებ, ახალ-ახალ კერ­ძებს ვე­ძებ, ცნო­ბი­ლი შეფმ­ზა­რე­უ­ლე­ბის გა­მოც­დი­ლე­ბას ვეც­ნო­ბი", - გვე­უბ­ნე­ბა მი­რი­ან სუ­ლა­კა­უ­რი, რო­მე­ლიც პო­პუ­ლა­რუ­ლი შოუს "მას­ტერ­შე­ფის“ ფი­ნა­ლის­ტია. მის­თვის ფი­ნა­ლის საგ­ზუ­რად იქცა აღ­მო­სავ­ლეთ მთი­ა­ნე­თის ტური, რო­დე­საც მან დამ­ბალ ხა­ჭოს ში­ლაფ­ლა­ვი მო­ამ­ზა­და, თუ­შურ ერ­ბოყ­ვას (ქუ­მე­ლი) თაღ­თან ერ­თად, თეფ­შად კი გა­მო­ი­ყე­ნა ძვე­ლე­ბუ­რი, და­ჭყლე­ტი­ლი ქვა­ბი, რო­მე­ლიც, რო­გორ თვი­თონ თქვა, მის თუშ დიდი ბე­ბოს ეკუთ­ვნო­და..

ის კუ­ლი­ნა­რი­ით ჯერ კი­დევ მე­ცხრეკ­ლა­სე­ლი და­ინ­ტე­რეს­და, მა­შინ, რო­დე­საც თა­ვის მო­მა­ვალ­ზე და­ფიქ­რდა, - თუ რა უნ­დო­და ეკე­თე­ბი­ნა - ხე­ლო­ბას და­უფ­ლე­ბო­და, თუ სკო­ლა­ში რა­საც ას­წავ­ლიდ­ნენ, იმას მიჰ­ყო­ლო­და, რაც დი­დად არ აინ­ტერ­სებ­და.

"ამა­ში იქ სამი წელი უნდა და­მე­კარ­გა, მერე უმაღ­ლეს სას­წავ­ლე­ბელ­ში ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა, რა­ღაც გა­ნათ­ლე­ბა მი­მე­ღო და მუ­შა­ო­ბა მხო­ლოდ ამის შემ­დეგ და­მე­წყო. არა­და, იმ პე­რი­ო­დის­თვის უკვე საკ­მა­ოდ დიდი ვიქ­ნე­ბო­დი და გა­მოც­დი­ლე­ბა კი მცი­რე მექ­ნე­ბო­და... 15 წლი­სას, რაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად მომ­წონ­და, კუ­ლი­ნა­რია იყო, ამი­ტომ მისი შეს­წავ­ლა და­ვი­წყე", - გვიყ­ვე­ბა მი­რი­ა­ნი.

- გახ­სოვს პირ­ვე­ლი კერ­ძი, რო­მე­ლიც მო­ამ­ზა­დე, გა­მო­გი­ვი­და, მო­გი­წო­ნეს?

- ვიდ­რე კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი მი­მარ­თუ­ლე­ბით და­ვი­წყებ­დი სწავ­ლას, შინ თხელ ბლი­ნებს ვა­ცხობ­დი, რო­მელ­საც კა­რაქს გა­და­ვუს­ვამ­დი, შა­ქარს მო­ვაყ­რი­დი, გა­და­ვახ­ვევ­დი და მზად იყო, - მარ­ტი­ვად გა­მომ­დი­ო­და, ჩე­მებ­საც ძა­ლი­ან მომსწონ­დათ. სხვა­თა შო­რის, დღემ­დე მიყ­ვარს...

- სუ­ლა­კა­უ­რე­ბის დიდი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ოჯა­ხის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ხარ. შენც ხა­ტავ?

- ხატ­ვის ნიჭი მეც მაქვს, როცა მუზა მომ­დის, ვხა­ტავ, მაგ­რამ გა­რეგ­ნუ­ლა­დაც და ხა­სი­ა­თე­ბი­თაც დე­დას ვგა­ვარ, დედა რაჭ­ვე­ლია. ბე­ბი­ა­ჩე­მის ძმე­ბი მზა­რე­უ­ლე­ბი იყ­ვნენ. მოკ­ლედ, უფრო მათ მი­მარ­თუ­ლე­ბას გავ­ყე­ვი, კუ­ლი­ნა­რი გავ­ხდი...

 

- რაჭა ახ­სე­ნე, მაგ­რამ გვა­რით და წარ­მო­მავ­ლო­ბით თუში ხარ...

- ბავ­შვო­ბა­ში ჩე­მებს არ მივ­ყავ­დი თუ­შეთ­ში, ძა­ლი­ან ანცი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი და ეში­ნო­დათ, იმ მთებ­ში რა­ღაც არ მო­მე­წია, როცა უკვე 16 წლის გავ­ხდი, იქ პირ­ვე­ლად მა­შინ მოვ­ხვდი. სას­წა­უ­ლი შეგ­რძნე­ბა იყო და ჩემ­თვის დღემ­დე ასეა თუ­შეთ­ში ყოფ­ნა. გა­მორ­ჩე­უ­ლი ბუ­ნე­ბა, სა­ო­ცა­რი მთე­ბი, ჰა­ე­რი და საჭ­მელ­საც სხვა­ნა­ი­რი გემო აქვს იქ...

- ვიდ­რე იქ მოხ­ვდე­ბო­დი, ვა­ლი­კო პაპა რას გიყ­ვე­ბო­და თა­ვის კუ­თხე­ზე...

- ის თუ­შეთ­ში და­ი­ბა­და, სო­ფელ ფარსმა­ში, ალ­ბათ 14 წლის იყო, თბი­ლის­ში სას­წავ­ლებ­ლად რომ ჩა­მო­ვი­და... ხში­რად მიყ­ვე­ბო­და ხოლ­მე თა­ვი­სი ბავ­შვო­ბის ამ­ბებს, როცა ცხვარ­შიც უწევ­და ყოფ­ნა, - მოკ­ლედ, იქუ­რი და იმ­დრო­ინ­დე­ლი ამ­ბა­ვი ბევ­რი მო­მის­მე­ნია. თბი­ლის­ში გა­ნათ­ლე­ბის მი­ღე­ბის შემ­დეგ იმას მი­აღ­წია, რაც უნ­დო­და. მეც მა­სა­ვით ვარ, რა­საც მინ­და, რომ მი­ვაღ­წიო, იმის­თვის არ ვჩერ­დე­ბი - სულ საქ­მე­ში ვარ...

გააგრძელეთ კითხვა